De stem van depressie (1)

Ik ben de schaduw in je kamer,
de kou die kruipt onder je huid.
Ik sluit je af van zon en zomer,
maak elk geluid weer stil, geluid.

Ik fluister dat je niets meer waard bent,
dat elke stap te zwaar zal zijn.
Ik steel je kracht, je lach, je adem,
en vul je hart met dof en pijn.

Geen morgen zal ik ooit beloven,
ik kleur je nachten zonder licht.
Je hoop, je dromen laat ik doven,
ik druk een sluier op je zicht.

Je kunt niet vluchten, niet ontsnappen,
ik houd je vast, ik laat je niet.
Ik laat je cirkelen in schaduwen,
tot jij vergeet wie jij nog ziet.