De stem van de mens (2)

Ik adem, maar de lucht doet pijn,
een lege stilte stroomt erin.
Ik vraag me af of ik nog leef,
of ik nog ergens waarde geef.

Ik loop, maar elke stap voelt zwaar,
mijn voeten vinden geen gebaar.
De grond trekt harder dan ik kan,
ik voel me kleiner dan een man.

Toch brandt er diep een stille vlam,
een vonk die weigert dat ik val.
Hij fluistert zacht, maar gaat niet uit,
al is mijn hoofd zo vol van ruis.

Ik wil geloven dat ik sterk ben,
al zegt mijn spiegel dat ik zwak ben.
Ik wil de ketens ooit verbreken,
al lijkt mijn stem soms weggesteken.

En soms hoor ik een verre toon,
een stem die zingt, maar nog zo schoon.
Misschien is dat de hoop die wacht,
een ster verstopt in de eindeloze nacht.